More Blues Fest (dag 3) Festival Pasta & Blues Zottegem (17-09-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues © Rootsville 2023

Twee dagen zijn achter de rug. De tijd vliegt snel mijn gedacht. Alweer geen zon te bespeuren toen ik richting Zottegem reed, wel een dikke grijze mist en vettige motregen. Ze hadden daar op het KMI er weer met hun klak naar gegooid precies.  Gelukkig klaarde het na een tijd toch op om er nog een aangename dag van te maken.

Iets korter dan andere jaren, het programma deze zondag want slechts drie gigs op de affiche, maar dat mag de pret niet bederven, wel integendeel. Het enige is dat je er vroeg moet bij zijn want de eerste act is al voorzien om 11u30. Aperitiefconcert dus, strak plan !

Om de dag te openen had Filip gekozen voor Filthy Tunes. Eerlijk, gezegd, mij totaal onbekend, maar uit ervaring weet ik dat dit niets wil zeggen. Filthy Tunes is een trio vrienden met een grote passie voor muziek. Nele Gabriels, Marc Flamant en Christiaan Bert verdelen zich over gitaar, zang en drums en brengen een beetje van alles. Klassiekers, een beetje rock, een snuifje blues, een likje country en dit alles soms overdekt met wat Vlaamse kleinkunst klassiekers.

Wat mij betreft en op dat uur, was ik hier wel voor te vinden. Zeker als je weet dat het motto van dit trio als volgt luidt: “Ons amuseren”, awel, dat willen wij ook. Ondertussen is het trio een viertal geworden en werd Gaby Huyghe aan het geheel toegevoegd.

Er werd gestart met ‘Hurt’ het nummer van Nine Inch Nails dat door Johnny Cash bekend raakte. Een rustig begin van deze zondag en terwijl wij konden genieten van een “Stropke” kwamen ‘Honky Tonk Women’ en ‘They Call Me The Breeze’ aan de beurt. Allemaal welgekende songs die iedereen kon smaken op deze zondagmiddag.

Dat gold ook toen Nele begon met ‘Going Up The Country’ en er een knappe versie volgde van ‘Tennessee Whiskey’. Het viertal doet het goed, het zijn goede muzikanten en kiezen er, voor hen, de juiste covertjes uit. Naar het einde toe nog eentje van Johnny Cash met ‘Folsom Prison Blues’ en ‘Going Down To Crazy Town’ oftewel Zottegem en daar zaten ze nu wel op de juiste plaats. Leuk begin van deze zondag.

Grote namen om te vervolgen want Guys Swinnen & Bart Buls stonden op het programma. Ik denk niet echt dat beide heren een introductie nodig hebben, goede wijn behoeft geen krans wordt wel eens gezegd en dat is bij deze heren al zeker van toepassing. Swinnen en Buls brengen een mix van Scabs en Swinnen nummers en een aantal goed gekozen covers . Toch een optreden waar ik naar uitkeek. En of het goed was.

Kwaliteit komt altijd bovendrijven zegt men en dat was hier al zeker het geval. Vandaag was de presentatie niet in handen van Goes, die zelf diende aan te treden in Antwerpen, en  nam Filip de honneurs waar wat natuurlijk leidde tot grappige toestanden…aaaaaarrrggghhh…

Met ‘Can’t Get Nothing Done’ en ‘I Loose You’ begon het duo aan een zeer aantrekkelijke set. Dat het goede muzikanten zijn, hoeft alvast niet te worden benadrukt en de speciale stem van Guy Swinnen zet alles nog eens extra in de verf.  ‘Sweet Stranger’ en het gekende ‘On My radio’ volgden al snel evenals een heel mooie versie van ‘Wayfaring Stranger’ en ‘Don’t You Know’ dat door de talrijke aanwezigen werd meegebruld.

Buls is ook gekend van “Cooking With Knopfler” en dat werd extra in de verf gezet toen hun versie van ‘Romeo And Juliet’ door de installatie knalde. Prachtige en ingetogen versie alleszins. Wat naar het einde volgde , was niet minder dan een soort “Best Off” met ‘Hard Times’, ‘Bad Moon Rising’ en het alom bekende ‘Robbing The Liquor Store’… Top werk van Buls en Swinnen !

Het weekend werd dan afgesloten , door de niet al te gekende Lil Jim. Ik had in 2019 de man een schitterend optreden weten geven in de Missy Sippy in Gent en wist dus ook wat hij waard was. Gewapend met een accordeon, een gitaar en footstomp-percussie, wordt hij soms wel “The King of Swam Stomp, Cajun & Zydeco” genoemd. Jim is afkomstig uit Derby (UK) en werd verkozen als beste accordeonspeler van Europa, for what it’s worth. De man is een bluesy one man band maar dan in Bell-stijl, wat betekent dat hij een hele lading instrumenten bespeelt en een opmerkelijk gevoel voor humor heeft.  Die combinatie laat hem toe om zijn eigen interpretatie te brengen van roots en traditionele muziek, versmolten met moderne arrangementen. Hierdoor creëert hij een fris geluid met niet te soppen ritmes en onweerstaanbare melodieën.

Hij is niet van de minste want Lil Jim heeft al voorprogramma’s gespeeld voor onder andere Hayseed Dixie, Paul Jones en Midge Ure. Benieuwd dus naar deze “man in black” met zwart gelakte nagels en zwarte eyeliner. Ik had een voorgevoel dat dit wel eens een feestje zou kunnen worden.

De klanken van zijn trekzak verspreiden zich over de Filip zijnen hof voor een stevig zydeco instrumentaaltje. De sfeer zat er direct goed in en al zeker met ‘Old Man Can Tell’ en ‘Devils Bride’. Dit was zydeco en cajun van de bovenste plank. Een klassieker als ‘Calinda’, een two step uit begin 19de eeuw, ontbrak ook niet op man’s playlist. Jim haalde zijn mondharmonica boven voor ‘La Beta’, alweer een oldstyle cajunnummer en vervolgde met ‘Don’t Turn Right’, ‘Peaceful’ en ‘Shadow On the Wall’. Ondertussen was het middag eten al wat gezakt en stonden de eerste dansers hunen benen al te strekken voor het podium.

Niet moeilijk want Jim’s aanstekelijke ritmes neigden tot dansen en zeker met ‘The Mardio Gras Song’ en een dampense two step ‘Take Me Home’ als aflsuiter, nummer dat halverwege vlotjes overgaat in een zydecoversie van ‘Bad Moon Risng’. Het kon zo niet aflopen dacht de Filip en hij riep iedereen naar voor. Daar werd zonder morren aan voldaan en Lil Jim serveerde ons nog een aantal dampende afsluiters als ‘Paranoid’ zydeco stijl, ‘Baby Please Don’t Go’, waarbij hij een ommetje in het publiek ging maken om uiteindelijk definitief af te sluiten met ‘Sweet Dreams’ van The Eurythmics. Amai, dat was een echte rollercoaster.

Bij deze was dan ook het doek gevallen over deze 24ste editie van More Blues Fest, aangekondigd als de laatste. Dit blijkt buiten de waard te zijn gerekend, in dit geval de Morre, want die kwam ons nog vertellen dat er volgend jaar alvast een 25ste editie zou volgen. Iedereen goed bij de neus genomen, maar daar gaat niemand zich over beklagen.
Het was alleszins een fijne driedaagse met een hoop fijne mensen, goede muziek, lekker en eten en koud bier. Merci Filip !!! Aaaaarrrrgggghhh…

Marcel